In 1989 meerde het varend theaterschip Azart af aan het Amsterdamse KNSM/Java-eiland om inhoud te geven aan de maritieme tradities die van Amsterdam een kosmopolitische wereldstad gemaakt hebben.

“Azart” verwijst naar de ‘bezieling voor het gevaar’ van de Amsterdamse zeelui. Het eiland zelf dankt zijn bestaan aan de scheepvaart met ‘Den Oost’ en fungeerde tot de opkomst van Schiphol als de nationale aankomst- en vertrekhaven, als het venster van Amsterdam op de wereld. Begin jaren negentig veranderde het eiland in een nieuwe dynamische woon/werkwijk waar Azart zich ontwikkelde tot een artistieke vrijhaven en een broedplaats van ideeën en initiatieven wiens thuishaven in 1994 Azartplein genoemd werd. Het schip vertrok toen op een reis langs twintig landen in en rondom Europa. Bij terugkeer in het jaar 2000 bleek dat er, bij toeval, op de Noordelijke kade plek was overgehouden voor een tribune van 250 personen waar dan ook theatervoorstellingen plaatsvonden. Ondertussen was het Azartplein het centrale plein geworden van een architectonische modelwijk van grootstedelijke allure. In 2004 werd met eindhalte tram 10 op het Azartplein het eiland feestelijk opgeleverd. De stadswijk is klaar. Behalve op het Azartplein…

Aldaar markeert het schip als een monumentale sculptuur de Noordelijke horizon. Het is een spontane sculptuur midden op een eiland waar alles tot op het detail gepland is. Ze bestaat uit de contouren van een bonkig zeeschip dat de herinnering levend houdt aan het eiland als zeehaven én kunstenaarsbolwerk. Het is het laatste varende zeeschip van een stadsdeel dat zijn naam aan de zee dankt. Het is een bizarre sculptuur met een eeuwenoud beeldmerk: de boom als mast. Het is een mobiele sculptuur omdat ze onvermijdelijk haar vertrek oproept. En eenmaal vertrokken blijven de lege contouren achter en de vragen over haar bestemming. Dan komen, zo vluchtig als schepen zelf, de verhalen en geruchten voorbij, in krantenverslagen en TV-fragmenten. Zij verhalen een eigentijdse Hollandse mare, een Amsterdams scheepsjournaal over een ontmoeting van culturen langs de oude handelsrouten. Thuishaven Azartplein fungeert dan als een “lieu de mémoire”, een ‘plek van herinnering’ die door haar berichten actueel blijft. Ze draagt de belofte dat op een dag het schip zal terugkeren om haar scheepslading aan ervaringen in een spetterende show op de kade uit te storten.

        

Azartplein 1989

 Azartplein 1991

  Azartplein 1990

 

 Azartplein 2004

Azartplein 2005